Bij deze test worden antistoffen tegen Parvo virus B19 IgG uit serum onderzocht.
Dit wordt ook wel de vijfde ziekte genoemd.
De incubatietijd is ongeveer 8-14 dagen.
De uitslag duurt 16 dagen na ontvangst van het materiaal op het lab.
De detectie van IgG Ab tegen Parvovirus B-19 duidt op een aanhoudende infectie of een viruscontact.
Na infectie kan een permanente immuniteit worden aangenomen.
Risico voor het ongeboren kind
Bij niet-immune zwangeren leidt het doormaken van een infectie met parvovirus B19 in een deel van de gevallen tot het overbrengen van de ziekte naar het ongeboren kind. Volgens Brits onderzoek uit 1998 leidt infectie tijdens de eerste 20 weken van de zwangerschap in 9% van de gevallen tot spontane abortus of intra-uteriene vruchtdood.
Intra-uteriene infectie zeer vroeg in de zwangerschap kan spontane abortus veroorzaken, waarbij meerdere aangeboren afwijkingen bij de vrucht worden gevonden.
In het tweede trimester van de zwangerschap - wanneer het foetale bloedvolume sterk toeneemt – kan een intra-uteriene infectie met parvovirus zich manifesteren als hydrops foetalis. In milde gevallen kan hydrops foetalis spontaan herstellen, in ernstigere gevallen kan het leiden tot intra-uteriene vruchtdood.
Bij de kinderen die levend ter wereld kwamen, zijn er geen aanwijzingen gevonden voor een relatie tussen parvovirus B19-infectie en aangeboren hartafwijkingen.
Advies RIVM
Veel volwassenen hebben de ziekte als kind al doorgemaakt en zijn levenslang beschermd.
Overleg met de verloskundige, huisarts of gynaecoloog als gezinsleden of kinderen op het werk mogelijk de vijfde ziekte hebben.
Geïnfecteerde moeders kunnen het ongeboren kind laten onderzoeken op bloedarmoede en mogelijk laten behandelen.
Terug naar overzicht
Dit wordt ook wel de vijfde ziekte genoemd.
De incubatietijd is ongeveer 8-14 dagen.
De uitslag duurt 16 dagen na ontvangst van het materiaal op het lab.
De detectie van IgG Ab tegen Parvovirus B-19 duidt op een aanhoudende infectie of een viruscontact.
Na infectie kan een permanente immuniteit worden aangenomen.
Risico voor het ongeboren kind
Bij niet-immune zwangeren leidt het doormaken van een infectie met parvovirus B19 in een deel van de gevallen tot het overbrengen van de ziekte naar het ongeboren kind. Volgens Brits onderzoek uit 1998 leidt infectie tijdens de eerste 20 weken van de zwangerschap in 9% van de gevallen tot spontane abortus of intra-uteriene vruchtdood.
Intra-uteriene infectie zeer vroeg in de zwangerschap kan spontane abortus veroorzaken, waarbij meerdere aangeboren afwijkingen bij de vrucht worden gevonden.
In het tweede trimester van de zwangerschap - wanneer het foetale bloedvolume sterk toeneemt – kan een intra-uteriene infectie met parvovirus zich manifesteren als hydrops foetalis. In milde gevallen kan hydrops foetalis spontaan herstellen, in ernstigere gevallen kan het leiden tot intra-uteriene vruchtdood.
Bij de kinderen die levend ter wereld kwamen, zijn er geen aanwijzingen gevonden voor een relatie tussen parvovirus B19-infectie en aangeboren hartafwijkingen.
Advies RIVM
Veel volwassenen hebben de ziekte als kind al doorgemaakt en zijn levenslang beschermd.
Overleg met de verloskundige, huisarts of gynaecoloog als gezinsleden of kinderen op het werk mogelijk de vijfde ziekte hebben.
Geïnfecteerde moeders kunnen het ongeboren kind laten onderzoeken op bloedarmoede en mogelijk laten behandelen.
Terug naar overzicht